കാലമേ നീ എന്റെ ഉള്ളം കൈയ്യില്
മിനക്കെട്ടിരുന്ന് വരച്ച വരകളെല്ലാം
മാഞ്ഞു പോയല്ലോ..
കൈയ്യിലെ ശൂന്യത കാണുമ്പോള്
വല്ലാത്തൊരു നഗ്നത..
ഞാനതിലെന്തെങ്കിലും കുത്തിവരക്കട്ടെ…?
മാഞ്ഞു പോകാത്ത മഷി കൊണ്ട് ….
-മര്ത്ത്യന്-
Advertisements
ഇഷ്ടം ›
Categories: കവിത
ക്ഷണപ്രഭ 
പ്രെയർ റ്റു മാസ്കസ് – ലിയോപോഡ് സെഡ് സെങ്ഹോ 
പശ്ചാത്താപത്തിന്റെ അസ്വസ്ഥ ഇടവേളകൾക്കിടയിൽ 
അംനീസ്യ – ഒരു കവിത 
Leave a Reply