ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്ന ആകാശത്തിന്റെ
ഈ ഒടുക്കത്തെ പുതപ്പ്
രാത്രിയുടെ ഇരുണ്ട അടക്കി പറച്ചിലുകള്
വളരെ മെല്ലെ വെളിപ്പടുന്ന ജീവിതത്തിന്റെ
അനാവശ്യമായ ഏതോ രഹസ്യം
ഇനി വയ്യ കയ്യും കെട്ടി ഇങ്ങനെ നില്ക്കാന്….
എത്ര പറഞ്ഞാലും കേള്ക്കില്ല
ഗ്ലാസ്സിലെ സ്വര്ണ്ണ നിറത്തിലുള്ള ആ വിഷം
വീണ്ടും വശ്യമായി എന്റെ പേര് വിളിക്കുന്നു
“മര്ത്ത്യാ….”
‹ ഉത്തരം
Categories: കവിത
Leave a Reply